Serial Skarb narodów ma mnie za idiotę, a duch Nicholasa Cage'a jest nieobecny

Powiedzmy sobie szczerze, Skarb narodów nigdy nie należał do wielkich filmów. To proste kino rozrywkowe z przygodą i poszukiwaniem cennych artefaktów. Typowy hit pod ramówkę Polsatu, sygnowany nazwiskiem znanego aktora, Nicholasa Cage’a, lubianego przez fanów akcji. Disney odkurzył tę markę i wyprodukował na jej podstawie serial Skarb narodów: Na skraju historii. Przy czym „na jej podstawie” to chyba za dużo powiedziane. Pierwsze odcinki produkcji kierowane są do niezbyt wymagającej młodzieży i prezentują się strasznie paździerzowo.

Zmasakrowana przygoda, nie oglądajcie

Ruch Disneya trochę mija się z celem. Serial ma bowiem trafić do widzów, którzy najprawdopodobniej w ogóle nie będą kojarzyli oryginału. Skarb narodów ukazał się w 2004 roku, a jego kontynuacja wyszła trzy lata później. Nowa seria jest adresowana do dorastających jeszcze osób, czyli w chwili premiery pierwowzoru dopiero przychodzących na świat bądź od niedawna na nim będących.

Powiązane:Z Netflixa wkrótce zniknie ten chwytający za serce film z Tomem Hanksem

Oczywiście można rozszerzać grono miłośników franczyzy, ale też przydałoby się to robić lepiej, niż sprzedając naiwniutką i prostacką produkcję, która nadawałaby się na zapchanie popołudnia w ramówce mniej majętnej stacji telewizyjnej. Zdarzało mi się oglądać naprawdę przeciętne przygodówki, takie jak Łowcy skarbów, mające przaśne poczucie humoru i upajające dosyć głupiutkimi historyjkami. Tylko że te tytuły nie mamiły żadną marką i też spełniały swoje zadanie, lecąc niezobowiązująco w tle.

Serialowemy Skarb narodów poznajemy z perspektywy grupki młodych bohaterów, których charakterystyki są nie do końca spójne. Z jednej strony to niezależne osoby, pracujące, marzące o karierze FBI (chciałbym tu napisać: „XD”) czy wynajmujące mieszkanie. Pozory mówią o dorosłych, ale zachowania zdają się świadczyć o niższym wieku. Wymuszone żarciki, próba „bycia fajnym” na siłę, teksty i zachowania zahaczające o lekką żenadę bardziej pasują do postaci uczęszczających jeszcze do szkoły.

Do tego należy dołączyć wszechobecną naiwność. Wydaje się, że marzenia dotyczące przytoczonej kariery w FBI wynikają z sukcesów odniesionych podczas gry w Tajniaków. Poziom odrealnienia jest dosyć wysoki, więc skontrastowany z przyziemnymi sprawami (jak czynsz) daje poczucie dysonansu. I wiadomo, że to nie meritum Skarbu narodów, więc czujemy się odciągani od przygody.

Okazuje się jednak, że przygodowe aspekty też kreślone są grubą krechą, kawa na ławę, bez źdźbła subtelności. Ekspozycja wali prosto w… a w zasadzie to nie, usypia półfikcyjnymi szczegółami o historii Indian. Po poznaniu nużąco podanych informacji dostajemy zestaw niewiarygodnych klisz. Są pozbawione ładu przeskoki między scenami, obowiązkowe kreowanie bohaterów na inteligentnych i spostrzegawczych (co wydaje się sztuczne) czy niby sprytne wywożenie przeciwników w pole.

Notabene – wrogowie potrafią robić do kamery paskudne miny! Dziecko zorientowałoby się, że coś jest nie tak i wolałoby zadzwonić na policję. Czy to efekt złego aktorstwa? A może tak kazano aktorom grać, żeby widz nie miał wątpliwości, kto po czyjej stronie się znajduje? Protagonistka dostrzeże fałsz i tym samym zobaczymy, jaka z niej „poważna” zawodniczka. Właśnie z powodu takich fragmentów postacie są niewiarygodne – odniesione sukcesy zbyt łatwo okpić.

Postarano się też o trochę około edukacyjnej gadki. Skarb narodów: Na skraju historii powie Wam, co zawdzięczamy Indianom i że FBI w przyjmowaniu rekrutów nie powinno patrzeć na miejsce urodzenia. Wymuszone wpływanie na światopogląd widza nie poprawia kondycji dialogów i odciąga od wartości rozrywkowych – czy raczej odciągałoby, gdyby takowe w tym serialu w ogóle istniały

Szkoda Waszego czasu na nowy Skarb narodów. Nawet jeśli chcielibyście obejrzeć przygodową produkcję z synem czy córką w nastoletnim wieku, to lepiej szukać bardziej udanych pozycji (do tej pory dziwi mnie negatywne przyjęcie Willow, ale chyba każdy się zgodzi, że jest lepszy niż recenzowany serial). Tu znajdziecie jedynie bardzo sztuczne i nieudolne budowanie wszystkiego: historii, postaci, świata. Ten paździerz, zupełnie pozbawiony ducha oryginału z Nicholasem Cage’em, najlepiej omijać szerokim łukiem.

Wstępna ocena: 2/10

Czytaj więcej:Premiery filmowe i serialowe w grudniu 2022 roku. Co warto obejrzeć?