Ragnar Lodbrok nie umarł. Żyje w bohaterach serialu Wikingowie: Walhalla - recenzja

Ragnar był tylko jeden. Wikingowie: Walhalla mają za to jego przyzwoitą namiastkę aż w trzech osobach. Netflix nie popsuł nordyckiej sagi, mimo że takie głosy pojawiały się przed premierą (zatem śmiało można założyć, że były mało konstruktywne). Pierwszy sezon stworzony przez Jeba Stuarta nie okazał się lepszy od dzieła Michaela Hirsta, ale też nie pozostał daleko w tyle. To godny sequel, a poza tym – im bardziej zagłębiamy się w skandynawską tajgę, tym robi się gęściej i mroczniej. Brakuje tlenu i przestrzeni. I są to komplementy.

Sztorm, który mógł zmieść wszystko

Walhalla rozpoczyna się „epicko” – w najgorszym i niewłaściwym znaczeniu tego nadużywanego przez Polaków anglicyzmu. W pierwszym odcinku mamy wszystko: zarysowanie sylwetek i motywacji bohaterów, dużo zemsty i furę niepotrzebnych efektów specjalnych. Ewidentnie twórcy chcieli zacząć z wysokiego C, ale nie zabrzmiało ono tak czysto, jak oczekiwali.

Powiązane:7 lat po odejściu z Wikingów Travis Fimmel powróci na Netflixa. Jego rola w Boy Swallows Universe ponownie przypomina Ragnara

Początek przygody w świecie sto pięćdziesiąt lat po śmierci Ragnara Lodbroka mnie nie porwał. Choć od mojego seansu debiutanckiego epizodu upłynęło w Wiśle sporo wody, nie mogę wyrzucić z pamięci sztormu, podczas którego poznajemy dwójkę głównych aktorów tego spektaklu, podróżników z Grenlandii: Freydis i Leifa. Mimo że Netflix z pewnością nie skąpił grosza na produkcję kontynuacji uznanej marki, wzburzone przez speców od CGI morze wyglądało wyjątkowo nieprzekonująco.

Byłem zawiedziony i gotów przyznać rację wszystkim malkontentom. To nie była ta rzeczywistość, którą zostawiłem, gdy kończyłem pierwowzór. Nawet jeśli od pożegnania z legendą graną przez Travisa Fimmela Wikingowie odrobinę stracili na jakości.

Szczęśliwie od drugiego odcinka serial wkracza na właściwe tory. Z każdą upływającą minutą prowadzenie narracji staje się bardziej osobiste, a scenarzyści opierają snutą przez siebie opowieść na trzech filarach – i to tego rodzaju, który zawsze w Wikingach był najmocniejszy.

Wyraziste postacie w centrum wszystkiego

Harald znaczy sjarm

Pierwszą z owych postaci jest charyzmatyczny Harald, w którego wciela się Leo Suter. To na pierwszy rzut oka najjaśniejszy klejnot w wikińskiej koronie i osobowość najmocniej inspirowana głową klanu Lodbroków. Przystojny i dobrze zbudowany książę Norwegii z ambicjami sięgającymi znacznie poza obecny horyzont. Pełen wdzięku przywódca, utalentowany mówca, który byłby w stanie przekonać kamień, by ten zaczął fruwać.

Harald Sigurdsson ma w sobie to „coś”.

Sigurdsson jest zatem przede wszystkim uosobieniem Ragnarowych umiejętności pertraktacji i daru perswazji. Czy to jednocząc chrześcijańskich i pogańskich wikingów pod jednym sztandarem, aby osiągnąć zamierzony cel, czy to w berserkerskim szale kładąc pokotem kolejnych wrogów, grany przez Sutera norweski arystokrata zdaje się mieć wykraczający poza ramy obecnego sezonu plan, o którym widzowie nie mają pojęcia, a który on z lubością i konsekwencją realizuje – niczym jego nieżyjący od dawna kolega po mieczu.

Besvergelse Freydis

Elementy mistycyzmu i nordyckich wierzeń (w późniejszych sezonach przeplatane też chrześcijańskimi wpływami) silnie naznaczyły oryginalnych Wikingów. Za sprawą Freydis Eriksdotter (Frida Gustavsson), pochodzącej z Grenlandii siostry Leifa, oraz świętej wojny pomiędzy wyznawcami Chrystusa a zwolennikami dawnych bóstw w Walhalli duchowość wydaje się mieć jeszcze większą wagę.

Obok Ragnara Freydis Eriksdotter to kolejna ulubienica pogańskich bóstw.

Freydis jest osobą bardzo religijną, której przeznaczeniem – w tym momencie owej sagi, w jakim aktualnie się znajdujemy – ma być uratowanie kultu starych świętości. Napływ chrześcijaństwa i rosnący odsetek nawróconej nań ludności w Skandynawii sprawiają, że wątek ten urasta do rangi jednego z najistotniejszych w całym serialu. Choć Ragnar, jak pamiętamy, nieczęsto zwracał się do swoich bogów o wsparcie, z Freydis łączy go fakt, że do obydwojga Odyn i spółka przemawiali poprzez różnorakie omeny. Grenlandka jest, niestety, postacią najgorzej poprowadzoną w pierwszym sezonie. Przede wszystkim razi jej rozwój „od zera do wybrańca” (wybrańczyni?), wynikający... No właśnie, nie wiadomo z czego. Więcej nie mogę napisać, by nie popsuć Wam zabawy.

Ekte jak Leif

Ostatnim „wcieleniem” mitycznego króla Danii w uniwersum nowych Wikingów jest Leif – grany przez Sama Corletta. Podobnie jak Freydis pochodzi z Grenlandii. W tej chwili to najlepszy z kapitanów Północy, wyśmienity wojownik i człowiek, którego z równowagi nie jest w stanie wyprowadzić nawet szarżujący niedźwiedź polarny. Mimo że przybył do Europy, by wraz z siostrą szukać zemsty na jej oprawcy, szybko poczuł smak chwały, jaką przynieść może żywot wikinga.

Leif Erikson jest urzekająco autentyczny.

Cechami identyfikującymi go ze zdobywcą Paryża są rozwaga i autentyczność. Prawdziwość oraz spójność w słowie i czynie. Leif jednocześnie okazuje się charakterem najbardziej skrytym. Wiemy o nim głównie tyle, że jest synem swego niesławnego ojca – mordercy, wygnańca, z którego cienia pragnie wyjść. Cóż, mogę zdradzić, że do tej pory udaje mu się to bez trudu.

Nie wypaść z łask bogów

Do tej pory kolejne epizody Walhalli utrzymują tendencję zwyżkową, jeśli chodzi o jakość. To wyraźny plus – zdecydowanie preferuję, gdy seriale zaczynają się przyzwoicie, a wraz z rozwojem projektu przesuwają sobie poprzeczkę w górę (za przeciwny przykład może posłużyć drugi sezon netflixowego Wiedźmina, którego pierwszy odcinek był znośny, a dalej – sami wiecie).

Wyzwanie, przed jakim teraz stoją twórcy, to – zwyczajnie – robić dalej to, co im dobrze wychodzi. Zarówno scenarzyści, jak i pozostali członkowie ekipy stąpają po Skandynawii coraz śmielej. Rozpychają się w tym świecie łokciami i kolanami, moszczą i urządzają go zgodnie z własnym zamysłem. W stosunku do poprzedniej odsłony w nowych Wikingach więcej jest intryg i inszych knowań. Kierunek, w jakim pójdzie fabuła, wydaje się mniej przewidywalny.

W całym pierwszym sezonie miałem dwa takie momenty, że autentycznie zaskoczyło mnie zachowanie pewnych bohaterów – nie zdziwiło (co stanowi zasadniczą różnicę), bo ich motywy były całkowicie logiczne, zrozumiałe i spójne (wyłączając działania pewnego szalonego jarla, którego wątek zapewne będzie rozwijany w następnych rozdziałach). Oparcie projektu na trzech postaciach, którym – moim zdaniem – umyślnie przypisano poszczególne cechy poprzedniego bohatera i ulubieńca publiczności, Ragnara, było kluczowym posunięciem kreatywnym. To solidny fundament na przyszłość.

Oby więc teraz łaska praojca i całego panteonu nordyckich bóstw sprzyjała autorom tej produkcji. Wikingowie: Walhalla to obiecujący serial, który ma szansę znacznie szerzej rozwinąć żagle. Netflix zdobył mój kredyt zaufania i będę z ciekawością śledził dalsze losy Haralda, Freydis i Leifa.

Ocena: 7/10

Czytaj więcej:Wikingowie: Walhalla zakończą się na 3. sezonie. Oto pierwsze spojrzenie na nadchodzące odcinki