Najstraszniejsze filmy, które nie są horrorami, nasze top 10

Filmy, które horrorami nie są, ale wciąż wzbudzają w nas strach, stanowią zazwyczaj wyjątkowe połączenie napięcia i suspensu – potrafią zaciekawić widownię bez polegania na klasycznych chwytach tego gatunku. Co ciekawe, nie mowa tu jedynie o thrillerach, choć faktycznie to im najłatwiej jest osiągnąć taki efekt. Niezależnie od gatunku produkcje te sięgają do ludzkich lęków za pomocą psychologicznych zwrotów akcji czy tajemniczej atmosfery. Poprzez zręczne budowanie napięcia i właśnie zwroty fabuły przypominają nam, że strach przybiera różne oblicza, dowodząc, że film nie musi posiadać nadnaturalnych elementów, by wywołać dreszcz.

Zodiak

Zodiak, reż. David Fincher, Paramount 2007

Zodiak w reżyserii Davida Finchera z 2007 roku szczegółowo przedstawia pełen niepokoju pościg za tajemniczym mordercą zwanym Zodiakiem, a to wszystko w San Francisco lat 60. i 70. Poprzez ogromną dbałość o szczegóły, świetną obsadę i stopniowo narastające napięcie Fincher stworzył przerażającą opowieść, która zagłębia się w tematy obsesji, wszechobecnego wpływu mediów i emocjonalnego obciążenia, które dotyka człowieka po pozostawieniu niektórych spraw bez rozwiązania.

Dom, który zbudował Jack

Dom, który zbudował Jack, reż. Lars fon Trier, Concorde Filmverleih 2018

Dom, który zbudował Jack, w reżyserii Larsa von Triera, to niepokojąca podróż w głąb umysłu seryjnego mordercy. Poprzez pięć historii film zagłębia się w zdeformowany umysł Jacka, ujawniając jego przerażające wyczyny i skrzywione, nie zawsze zrozumiałe przekonania. Film jest przede wszystkim złożonym studium postaci utrzymanym w stałej atmosferze napięcia. Przede wszystkim jednak, jeśli o wywoływanie przerażenia chodzi, konfrontuje widzów z niepokojącymi obrazami i skomplikowaną narracją, pozostawiając wspomnienie dreszczy jeszcze na długo po zakończeniu filmu.

Requiem dla snu

Requiem dla snu, reż. Darren Aronofsky, Artisan Entertainment 2000

Requiem dla snu Darrena Aronofsky'ego to jednocześnie ciężki i intensywny fragment kina, który opowiada o najmroczniejszych aspektach uzależnienia. Wykorzystując dość surową estetykę, realistyczne aktorskie kreacje oraz niepokojącą ścieżkę dźwiękową, film opisuje historię czterech postaci, które nie umiejąc poradzić sobie ze swoim życiem, uciekają w nałogi. Film przedstawia destrukcyjny wpływ uzależnień i jest dosadnym spojrzeniem na ludzką psychikę. Historia, którą ukazuje Aronofsky, stanowi jasne ostrzeżenie przed nałogiem, pozostające w pamięci widza jeszcze długo po seansie.

Oldboy

Oldboy, reż. Park Chan Wook, Egg Films / Show East 2003

Oldboy z 2003 roku, w reżyserii Park Chan Wooka, to jeden z lepszych przedstawicieli koreańskiego kina. Wciągający thriller psychologiczny opowiada historię mężczyzny, który zostaje uwolniony po 15 latach bycia więzionym w pokoju hotelowym. Rozpoczyna on swoją podróż w poszukiwaniu zemsty, odkrywając po drodze sieć tajemnic i szokujące fakty na temat okoliczności swojego zniewolenia. Wizualna estetyka, intrygi fabularne i intensywna gra aktorska – to zdecydowanie największe atuty Oldboya. Pomimo że nie należy on do gatunku horroru, to potrafi wzbudzić w widzu ogromny niepokój, któremu naprawdę niewiele brakuje do prawdziwego strachu.

Parasite

Parasite, Bong Joon Ho, CJ Entertainment 2019

Film Parasite, wyreżyserowany przez Bong Joon Ho, to nie horror, jednak w niesamowity sposób buduje napięcie i wywołuje uczucie niepokoju. Wciągający thriller, który kręci się wokół sytuacji społecznej i ekonomicznej pewnej rodziny, pokazuje, co się stanie, gdy losy przedstawicieli różnych klas się ze sobą skrzyżują. Bong Joon Ho stosuje zabiegi typowe dla horroru i przeplata je odrobiną poczucia humoru, by przedstawić losy rodziny, która dosłownie wkrada się w życie bogatych ludzi. Zamiast duchów i potworów dostajemy tu solidny realistyczny thriller, który wprawia w zadumę nad sytuacją społeczną, a nawet przyprawia publikę o gęsią skórkę.

Koralina i tajemnicze drzwi

Koralina i tajemnicze drzwi, reż. Henry Selick, Focus Features 2009

Koralina i tajemnicze drzwi to zarówno urzekająca, jak i przerażająca animacja wyreżyserowana przez Henry'ego Selicka. Film przenosi nas w sam środek surrealistycznych zdarzeń, gdzie podążając za młodą dziewczynką o imieniu Koralina, odkrywamy alternatywną rzeczywistość, która w upiorny sposób przypomina jej świat, w którym do tej pory żyła. Właśnie dzięki niemu i niepokojącym postaciom o guzikowych oczach film oferuje subtelne wrażenie strachu, przyciągając zarówno dzieci, jak i dorosłych, swoim unikalnym połączeniem fantazji i momentów powodujących dreszcze.

Mechaniczna pomarańcza

Mechaniczna pomarańcza, reż. Stanley Kubrick, Warner Bros. 1971

Mechaniczna pomarańcza Stanleya Kubricka jest filmem, który pod wieloma względami można uznać za straszniejszy od niejednego horroru. Skupia się na trudnych wątkach, takich jak wszechobecna przemoc czy też wpływ władzy na społeczne normy i życie jednostki. Przedstawione w filmie brutalne obrazy wraz z klasyczną muzyką w tle wywołują stale utrzymujące się wrażenie napięcia, a poruszenie tematu manipulacji w kontekście funkcjonowania futurystycznego społeczeństwa sprawia, że włos jeży się na głowie. Mechaniczna pomarańcza to film oparty na uznanej powieści – daje do myślenia i wyrywa nas ze strefy komfortu bez użycia „straszaków”, a za pomocą psychologicznego podejścia do tematu.

To nie jest kraj dla starych ludzi

To nie jest kraj dla starych ludzi, reż. Joel Coen, Ethan Coen, Mike Zoss Productions 2007

To nie jest kraj dla starych ludzi przyciąga widzów swoim dosyć unikalnym rozumieniem pojęcia grozy. Choć nie jest to tradycyjny horror, to przedstawia nieustanny pościg za zabójcą, a czyni to w taki sposób, że z zapartym tchem i odrobiną lęku czekamy na rozwój wydarzeń. Zarówno motywacja przestępcy, jak i pełen przemocy modus operandi, wzbudzają u oglądającego poczucie strachu. Dzięki nietypowej ścieżce dźwiękowej, a właściwie jej braku, twórcy skutecznie wywołują w widzu jeszcze bardziej intensywne emocje. Przede wszystkim to jednak kreacja świata, w którym przemoc ma banalną, nieprzewidywalną naturę, odpowiada za unikalną, ciężką atmosferę filmu.

Martha Marcy May Marlene

Martha Marcy May Marlene, reż. Sean Durkin, Cunningham & Maybach Films 2011

Film Martha Marcy May Marlene jest niepokojący głównie ze względu na to, jak przedstawia manipulację psychologiczną, a także zaciera granicę między rzeczywistością a urojeniem. To historia kobiety (Elisabeth Olsen), która ucieka z sekty i próbuje ułożyć sobie życie na nowo. Ciągnące się przez cały film powracające retrospekcje czasu spędzonego w sekcie, zgrabnie wplecione pomiędzy sceny prób powrotu do „normalnego” społeczeństwa, podkreślają surrealistyczną atmosferę dezorientacji i emocje bohaterki. Charyzmatyczny, lecz złowrogi lider kultu, ciągłe uczucie zagubienia, brak jednoznacznych odpowiedzi… Oglądając, wczuwamy się w stan psychiczny głównej bohaterki, i to chyba jest w tym filmie najbardziej przerażające.

Akira

Akira, reż. Katsuhiro Otomo, TMS Entertainment 1988

Akira to pełnometrażowy film stworzony na podstawie uznanej sześciotomowej mangi, który odniósł sukces równie ogromny – o ile nie większy – niż jego pierwowzór. Obraz, balansując na granicy między sci-fi a intensywnym portretem psychologicznym, przedstawia dystopijną, postapokaliptyczną przyszłość. Członek gangu motocyklowego, Tetsuo, zostaje poddany eksperymentom, dzięki którym zyskuje nadnaturalne moce. Choć współczesne filmy o odnoszących sukcesy bohaterach przyzwyczaiły nas do tego, że takie moce to świetna sprawa, w Akirze czeka nas zderzenie z chłodnym, brutalnym realizmem, a na koniec zostajemy zaatakowani nieokiełznanym body horrorem. Akira tworzy niepowtarzalne i jednocześnie niepokojące doświadczenie filmowe, które zdecydowanie wykracza poza ramy tradycyjnego horroru.

Czytaj więcej:Straszne bo prawdziwe. Najlepsze filmy i seriale kryminalne oparte na faktach

Ten materiał nie jest artykułem sponsorowanym. Jego treść jest autorska i powstała bez wpływów z zewnątrz. Część odnośników w materiale to linki afiliacyjne. Klikając w nie, nie ponosisz żadnych dodatkowych kosztów, a jednocześnie wspierasz pracę naszej redakcji. Dziękujemy!