Mała Syrenka jest dla mnie dowodem na to, że realistyczne CGI zabija magię bajek

Disney dalej prowadzi swoją kampanię przenoszenia kultowych animacji na język aktorskiego filmu z wykorzystaniem CGI. Tylko raz poczułem się przekonany otrzymanym rezultatem – Aladyn zachwycił mnie musicalowymi fragmentami, zagwarantował mi prawdziwą przygodę i do tego widziałem w stylu kręcenia rękę mojego ulubieńca, Guya Ritchiego (mimo że ten musiał trochę stępić gangsterski pazur). Małej Syrenki nie postawiłbym jednak obok historii biedaka o złotym sercu. Przez większość seansu wzbudza ona obojętność i tęsknotę za pierwowzorem. Ma niezły przekaz, ale przegrywa brakiem istotnej wartości artystycznej.

Florciu, co oni ci zrobili?

W animacjach Disneya zwierzęce postacie są poddawane personifikacji – nadanie im ludzkich cech odbywa się nie tylko przez akt mówienia, lecz także za sprawą elementów wizualizacji takich jak rysy twarzy czy oczy, które wyglądają niczym u człowieka. To jest część baśniowości, która raz jeszcze znalazła się w okowach nadmiernego realizmu – i po co?

Powiązane:Kiedy Mała syrenka będzie na Disney Plus?

Z tego problemu udało się jako tako wybrnąć jedynie w przypadku Sebastiana. Gra ciała kraba oddaje udzielające mu się emocje – przewracanie oczkami, sposób poruszania się oraz głos Daveeda Diggsa tworzą sympatyczną, humorystyczną całostkę, w której można znaleźć część czaru oryginalnego bohatera. Niestety pozostałe postacie sprawiają wrażenie za nadto zwyczajnych, co szczególnie dotyczy Florcia. Ryba jak ryba. Nie wyróżnia się totalnie niczym na tle reszty, ani ładna, ani ludzka, kolorystycznie kompletnie nijaka, z czego twórcy filmu chyba zdawali sobie sprawę i dlatego postanowili ograniczyć udział jednego z ulubieńców pierwowzoru.

Mała Syrenka rozczarowuje przedstawieniem podwodnego świata, który zdaje się spowity jakąś ciemnością i budżetowo ograniczony. Nie było możliwości pokazania rozmachu jak w Avatarze 2? To może lepiej nie ruszać, jeszcze nie dotarliśmy do etapu, w którym szpachla CGI kosztuje grosze i potrafi przykryć wszystkie ubytki. Trudno się dziwić Ariel, że woli ludzką rzeczywistość, skoro jej życie od początku wypada tak ponuro. Tam, gdzie film mógł rozwinąć się w stosunku do bajki, nie korzysta z nadarzającej się okazji – bo morskie królestwo na pewno zasługiwało na więcej niż ta makieta dla ubogich.

Na lądzie żywiej niż pod wodą

Na lądzie Mała Syrenka, pozbawiona ciężaru swojej płetwy, radzi sobie dużo lepiej. Naturalne plenery wprowadzają życie do produkcji Disneya, a słoneczny krajobraz i radosna społeczność stanowią romantyczne tło dla rodzącej się między bohaterami miłości. Gorzej jednak, że nie udzielają się żadne większe emocje – po mnie opowieść po prostu spłynęła. Zabrakło jej dramaturgii, akcja rozgrywa się jak po sznurku i trudno szukać w niej wybijających się momentów.

Jestem ukontentowany musicalowymi fragmentami (oglądałem z polskimi napisami) – choć do żadnych nie wrócę po seansie, to budowały miłą otoczkę do wydarzeń. Aktorsko więcej oczekiwałem po snującym się księciu Eryku (Jonah Hauer-King), a także Urszuli, która nie emanuje tą diabolicznością i wyrazistością, co animowana wersja. Król Tryton (Javier Bardem) z kolei dobrze łączy swoją gniewność z rodzicielską miłością i wzbudzaniem autorytetu. Halle Bailey stanęła na wysokości zadania, zarówno w piosenkach, jak i poza nimi, gdy z dużą autentycznością odgrywa dziewczę zachwycone innym światem i łatwo wpadające w sidła miłości.

No właśnie, miłość. Co tu do powiedzenia ma nam Mała Syrenka? Zakochanie od pierwszego wejrzenia w filmowej wersji razi sztucznością, mimo że nadal pozostajemy w baśniowej konwencji. Im dalej, tym trochę mądrzej – wpada krytyka pościgu za idealnym wyobrażeniem (chociaż znam lepsze wykonania tego motywu) oraz potrzeba, by dawać dzieciom swobodę, gdy już osiągną stan dorosłości i będą chciały wyruszyć na podbój swoich marzeń (tu też widziałem ciekawsze realizacje).

W Małej Syrence próżno szukać serca i duszy, które mogą rozkochiwać widzów. Są to zaledwie popłuczyny po kultowej animacji – a gdyby oceniać w oderwaniu od niej, wciąż tylko przyzwoite filmidło, które zbyt często pozostawia obojętnym. Fotorealizm znów zabija magię i nie ma najmniejszego sensu w obecnym wydaniu, pozbawionym choćby źdźbła artystycznego podejścia. Może byłoby inaczej, gdyby chociaż odpowiednio rozwinięto treść bajki, wypełniono luki zasługujące na uwagę – a nie tworzono po linii najmniejszego oporu, w wyniku czego nowa wersja nie ma żadnych szans w konfrontacji z oryginałem.

NASZA OCENA: 5/10

Czytaj więcej:Syrenka jest równiejsza od Lilo i Sticha. Wyjaśniamy dramę Disneya