Flash to przyjemniaczek cierpiący na gumowate efekty i brak dramaturgii

Hurra, Flash wreszcie otrzymał własny kinowy film! Najszybszy superbohater DC napotkał po drodze rozmaite kłopoty, które spowolniły jego podróż na duży ekran. Gdy jednak już na niego trafił, to z rozmachem – mamy tu koncepcję multiwersum, cofanie się w czasie i potężny fanserwis. Pewne braki nie pozwalają na pełną satysfakcję, choć to naprawdę niezłe rozrywkowe kino.

Multiwersum na wesoło…

Mieszanie się postaci z alternatywnych światów pozwala na dostarczenie fanom fantastycznej zabawy. Pokazał to ostatnio zwłaszcza Spider-Man – zarówno animowany, jak i ten z Tomem Hollandem, Tobeyem Maguire’em i Andrew Garfieldem w obsadzie. Flash też stara się za tym podążyć i regularnie mruga do nas oczkiem, grając na sentymentach do starych Batmanów z Michaelem Keatonem i szczodrze sypiąc żarcikami. W filmie czuć sporo pozytywnej energii, a ton jest zdecydowanie humorystyczny.

Powiązane:MCU może zostać zrestartowane. Avengers Secret Wars byłoby dla Marvela tym, co Flash dla DC

Konwencja zakłada trochę niedorzeczności. Flash (Ezra Miller) wcina jedzenie i ratuje niemowlaki, a obie czynności wykonuje w przerysowanym, absurdalnym stylu. W tym szaleństwie jest metoda, bo bohaterskie sceny zyskują na komizmie i – tym samym – na oryginalności. Zmęczeni standardem składającym się z naparzanki po gębach, laserów, wybuchów itp. błyskawicznie doceniamy kicz, w jakim z gracją porusza się Barry Allen. Początkowy dysonans przeradza się w przekonanie: this is the way.

Frajda opiera się również na chemii między postaciami. Najlepiej prezentuje się dwójka Flashów, którzy mają zupełnie inne osobowości – młodszy nie jest obarczony żadną traumą i podchodzi do życia frywolnie, zaś starszy (nasz protagonista) poważnie traktuje całą hecę z cofaniem się w czasie, a rodzinny dramat skierował jego charakter w stronę introwertyczności. Ten duet musi nauczyć się współpracy, zaś kontrasty w podejściu do świata czy do posiadanych mocy zapewniają solidny ubaw.

…ale bez porządnej fabuły i dobrych efektów

Świeżo po Flashu nadrobiłem zaległości i obejrzałem Strażników Galaktyki 3 – o rany, jaki to jest przeskok pod względem efektów specjalnych i starć. U Jamesa Gunna walki zostały starannie przemyślane, a żadna sekwencja nie ma znamion przypadkowości, zaś tu… Nie bójmy się użyć tego słowa – bywa tragicznie.

CGI wygląda totalnie gumowato. Jakbym odpalił grę komputerową co najmniej sprzed dekady – a niestety cofanie się w czasie i w ogóle wchodzenie przez bohatera w nadzwyczajną prędkość wymagało użycia wielkiej szpachli komputerowej grafiki. Dziwi mnie jednak, że tak samo potraktowano twarze niektórych postaci, które w konsekwencji przypominają zastygnięty wosk. Cóż z tego, że Sasha Calle ma potencjał jako zawiedziona ludzkością, roztaczającą intrygującą aurę Supergirl, skoro sprawia wrażenie doklejonej z jakiejś plastikowej animacji? Kłuje to w oczy i wytrąca z seansu.

Serca fanów nieraz zabiją mocniej albo przynajmniej na twarzach zagości szczery uśmiech, bo zabawa koncepcją multiwersum od początku do końca trwa w najlepsze. Do tego Michael Keaton ponownie przyodziewa pelerynę Batmana, i to z prawdziwą swadą. Wydaje się, iż aktor sam odczuwał radość z powrotu do dawnej roli, przeżywając jako Nietoperz drugą młodość. Tylko że poza tą sentymentalną zawartością scenariusz filmu wypada marnie i nie wykorzystuje szansy na poruszającą opowieść.

Wziąć generała Zoda (Michael Shannon) i nie wykorzystać jego charyzmy – to brzmi jak zbrodnia. Czy to jednak dziwi, skoro we Flashu dramaturgia kompletnie leży i ratowanie świata przybiera postać rozrywkowej przebieżki o mimo wszystko lekkim tonie? Wniosek, jaki ma wypłynąć dla głównego bohatera, jest jasny od samego początku. Nie postarano się tutaj o żadną niespodziankę, a prawdziwy przeciwnik Barry’ego Allena to przekonanie, że może coś zmienić, nie doprowadzając do niekontrolowanego chaosu.

Chęć ratowania rodziców, chociaż naturalna i zrozumiała, nie została ograna z dostatecznymi emocjami. W żadnym momencie nie czuć też wysokiej stawki – cała para poszła w rozrywkę, lecz i z tej można byłoby wyciągnąć jeszcze więcej. Flash ma dwie twarze nie tylko na ekranie. Z jednej strony prezentuje energię i świeżość oraz raduje fanserwisową zawartością, z drugiej jednak rozczarowuje na polu dramaturgii i efektów. To mogło być wielkie widowisko, ale ze swoimi ograniczeniami i słabostkami zasługuje na czwórkę na szynach albo mocną trójkę z dwoma plusami.

NASZA OCENA: 6,5/10

Czytaj więcej:„Te filmy o multiwersum przypominają zabawę figurkami”. Michael Shannon rozczarowany powrotem do roli Zoda