To fantasy zasługuje na serial bardziej niż Władca Pierścieni czy Ród smoka

Cóż to za moment, by być fanem graficznych opowieści fantasy! Berserk będzie kontynuowany, niedługo dostaniemy Ród smoka i Pierścienie władzy. Trailer Dungeons & Dragons zwiastuje uroczą komedię przygodową, a co jakiś czas wskakuje jakiś naprawdę dobry serial animowany (np. Castlevania). Nawet jeśli część produkcji zawodzi – jak Wiedźmin czy Koło czasu – to będzie w czym wybierać. Możliwe, że już pora na nową, silniejszą niż dotąd modę na ekranizacje spod znaku mieczy i smoków. Po Władcy Pierścieni mieliśmy kilkoro naśladowców, ale tak naprawdę nikt nie podołał wyzwaniu. Dopiero Gra o tron przywróciła temat do łask i nadała mu nowego, mrocznego blasku, nawet jeśli sama się na koniec koncertowo wyłożyła. Niedługo wrócimy i do Śródziemia, i do Westeros. Pora jednak na nowe uniwersum. Pewnie każde z Was ma jakiegoś kandydata. Pozwólcie, że wskażę takiego, którego przełożenie na język serialu nie tylko sprezentuje nam znakomitą historię, ale też leży w zasięgu tego, co możliwe. To trylogia Pierwsze prawo Joego Abercrombiego.

Powiązane:Ród smoka - drzewo genealogiczne rodu Targaryenów

Jak najprościej określić ten cykl? Wyobraźcie sobie, że ktoś wziął się za Pieśń lodu i ognia, uczynił ją powieścią dla dorosłych, a jednocześnie napisał lżej, z większym polotem i bardziej przygodowo. Oraz kończył to, co zaczął. Intrygi polityczne, ekonomiczne i wojenne przeplatają się tu z wyprawami charyzmatycznych, często pokaleczonych przez życie straceńców uwikłanych w sieć ponurych zależności.

Świat na sprzedaż

To świat, z którego magia powoli odpływa, a wiele elementów, podobnie jak u Martina, wydaje się dziwnie znajomych. Imiona wpadają w ucho i nie poszatkowano ich trzema apostrofami. Technologicznie i cywilizacyjnie Pierwsze prawo stanowi miks średniowiecza i nowożytności lub baroku – zależy od tego, gdzie spojrzeć. W górach swoje spory toczą barbarzyńcy z siekierami i łukami, gdzieś na południu fanatycy religijni parają się zakazaną magią, a pośrodku tego wszystkiego tkwi przypominająca państwa europejskie Unia. Państwo z jednej strony delikatnie romansuje z technologią, która może je pchnąć w nową epokę, z drugiej – powoli, ledwie zauważalnie koroduje. Wszystkim sterują zakulisowi gracze, którzy siłę czerpią z dużo bardziej stabilnych zasobów niż jarmarczne sztuczki.

Abercrombie w swój świat wpuścił szwadron trudnych do zapomnienia, bardzo złożonych bohaterów pierwszo- i drugoplanowych. To oni trzymają nas przy tych opowieściach od początku do końca. To dla nich wracamy po więcej i więcej. Niemal każdy z nich służy do kreatywnego ogrania wyświechtanych tropów fantasy i nadania im głębi. Nieważne, czy to „typowy protagonista” – wybraniec Jezal Dan Luthar, umęczony, okrutny inkwizytor Glokta czy „życzliwy barbarzyńca” Logen Dziewięciopalcy – albo ktoś inny ze szwadronu bohaterów.

Każde z nich ma do odkrycia przed czytelnikiem dwie–trzy warstwy osobowości, a w każdej z nich kryje się coś zaskakującego, pogrywającego z naszymi oczekiwaniami względem tego typu postaci. Co więcej, często zmuszają wręcz do zastanowienia się nad społecznymi mechanizmami, np. kreowania legend i bohaterów, na których potem się wzorujemy. A to tylko jeden z wielu przykładów, bo dowody na siłę przekazu Pierwszego prawa można mnożyć i mnożyć. Przypomnę, że mówię o nieco westernowym, przygodowym low-fantasy.

Dostajemy więc miks z wierzchu podobny do Gry o tron – świat, który wygląda i brzmi na tyle znajomo, że nawet nie siedząc w klimacie, łatwo się z nim oswoić.

Wszystko w Pierwszym prawie utrzymano w stylistyce, gdzie klasyczna broń i pancerze fantasy przemieszano z nowożytnymi mundurami i kiecami oraz mentalnością, którą dosyć dobrze znamy, a przynajmniej kojarzymy. Widzowie bez trudu odnaleźli się w tej oprawie, strojach i dekoracjach – o ile ktoś postawi na namacalność, dobrą fakturę, a nie odleci w stronę fantazyjnych esów floresów w tle czy na ubraniach.

Kwestia ceny

Może nawet Pierwsze prawo wyszłoby taniej niż serial na motywach prozy Martina, bo choć znajdzie się tu trochę spektakularnych bitew, wypraw, cudowności i zbiorowych scen, to nie uświadczymy na przykład smoków. Dziwność – nie licząc jednej rasy najeźdźców oraz pewnego olbrzyma z końcówki trylogii – jest tu bardziej punktowa, jak w pierwszych sezonach Gry o tron.

Pierwsze prawo ma jeszcze jedną przewagę nad cyklem Martina i resztą konkurencji. Z jednej strony w tym świecie powstało już dziesięć książek, z drugiej – historię podzielono na mniejsze, zamknięte łuki fabularne. Trylogia Pierwszego prawa w zupełności wystarczy do sfilmowania porządnego serialiszcza fantasy, które zapadnie nam w pamięć i jednocześnie da satysfakcję doświadczenia kompletnej, wybrzmiewającej w pełni podróży. A potem dostajemy jeszcze więcej.

Po trzech tomach następuje ciąg czterech solowych książek (w tym jeden zbiór opowiadań) i każde zabiera nas w nieco inny zakątek świata, opowiada odrębną historię, która jednocześnie stanowi element większej układanki, potem zaś na arenę wkracza kolejna trylogia wprowadzająca nowych bohaterów. I też już doczekała się domknięcia, więc nie zaistnieje ryzyko, że showrunnerzy nagle zgubią się w połowie drogi do finału. Czy będzie więcej? Całkiem możliwe, ale na każdym z tych etapów można w razie potrzeby uciąć i zamknąć opowieść tak, by odbiorca skończył zadowolony, a nie zniesmaczony.

Trylogia Pierwsze prawo ma więc wszystko, czego potrzeba, by móc ją z sukcesem przenieść na ekran. Całe partie dialogów gotowe do odegrania, nośne i wyraziste. Uniwersum, w które łatwo wsiąknąć. Bohaterów, których losem będziemy się przejmować – zwłaszcza że los ma w zwyczaju przeczołgiwać ich konkretnie. Z punktu widzenia realizatorów to czysta zachęta – dostają do ręki dobrze opisane, przepastne uniwersum z materiałem na wiele sezonów i przewidzianą „zmianą pokoleniową” (w drugiej trylogii autor skupia się na nowej generacji postaci). Kultury, stronnictwa i bohaterów autor rozpisał tak, że łatwo ich rozpoznać, choćby po odzywkach, przemyśleniach czy symbolach. Mimo że reprezentuje ich zbiór literek, wbili się w nasze głowy z dosyć charakterystycznym wizerunkiem. Raz poznawszy Logena (czy kogokolwiek z tej charakternej ferajny), już zawsze będziecie go pamiętać

Generalnie twórcy w stajniach wielkich stacji i platform VOD mają odpowiednie narzędzia, by to nakręcić (z pominięciem ekipy, gdzie za scenarzystów musi nadrabiać Henry Cavill... może tam powinien pomagać też scenografom i operatorom?). Wystarczy nieznacznie dostosować materiał źródłowy pod język filmu. W dodatku spora rzesza czytelników na całym świecie tylko czeka na taką wiadomość. Same zalety. I jest tylko jeden mały problem. Fani Abercrombiego najprawdopodobniej muszą ustawić się w naprawdę długiej kolejce.

Obok trudniejszych do nakręcenia tworów wspomnianego wcześniej Stevena Eriksona czy skrzących się od magii cykli Brandona Sandersona na ekranizację czeka wiele wziętych serii low i dark fantasy, które mają podobny potencjał. I szwadron liczących na ekranizację fanatyków. Nawet jeśli są gorsze literacko, potrafią być odrobinę bardziej rozpoznawalne. A jak mawia najsympatyczniejszy zbój w fantasy od czasów Cohena Barbarzyńcy – trzeba być realistą…

Czytaj więcej:Kiedy kolejny sezon Rodu smoka trafi na Max?