The Last of Us - klikacze i inne rodzaje zarażonych; wyjaśniamy, czym są

Już tylko kilka dni dzieli nas od długo wyczekiwanej premiery serialu The Last of Us. Akcja produkcji, będącej adaptacją popularnej gry o tym samym tytule, zabierze nas do postapokaliptycznego świata opanowanego przez niezwykle groźną chorobę maczużnikowego zapalenia mózgowego. Wirus, który ją powoduje, zdołał zainfekować połowę ludzkiej populacji zamieniając ją w coś na kształt zombie. Nieliczni zdrowi mieszkańcy, w tym główni bohaterowie opowieści – Joel i Ellie, zmuszeni są każdego dnia walczyć o przetrwanie z zarażonymi stworami. Te dzielą się na kilka rodzajów.

Biegacze

Źródło: Sony Interactive Entertainment

Jest to pierwsze stadium zainfekowanych, które najbardziej przypomina człowieka. Mięśnie i zmysły nie są jeszcze zniszczone przez grzyba, więc poruszają się szybko, a do tego doskonale widzą i słyszą. Ich charakter można najbardziej porównać do wściekłego zwierzęcia. Co prawda w pojedynkę są one stosunkowo niegroźne, ale poruszając się w grupie mogą narobić napotkanej ofierze sporo kłopotów. Ich znakiem rozpoznawczym jest dosyć niezgrabny chód i błyszczące oczy.

Czychacze

Źródło: Sony Interactive Entertainment

Od dwóch tygodni do roku po zainfekowaniu chory ewoluuje w tzw. czychacza. W przeciwieństwie do biegaczy, ten nie atakuje bezpośrednio. Zamiast tego czychacze czają się w ciemnościach i czekają na dogodny moment, by zaatakować. Poruszają się przy tym niemal bezszelestnie, więc trudno je usłyszeć. Co ciekawe, stwory często potrafią tak długo przebywać w jednym miejscu, że zaczynają zrastać się z otoczeniem, wydzielając przy tym zarodniki grzyba, podobnie jak robią to zainfekowane zwłoki.

Klikacze

Źródło: Sony Interactive Entertainment

Trzecie, a zarazem najbardziej rozpoznawalne stadium choroby w grze. Zainfekowani stają się klikaczami po ponad roku od zarażenia. Cała głowa monstrum obrasta grzybem, co sprawia, że osobnik traci wzrok i zaczyna używać echolokacji, aby badać otoczenie. Wydaje z siebie charakterystyczne dźwięki klikania. Gdy cokolwiek usłyszy, zmierza do źródła dźwięku. Warto dodać, że klikacze posiadają siłę większą od siły człowieka, co uniemożliwia z nimi walkę wręcz.

Człapacze

Źródło: Sony Interactive Entertainment

Nieco wytrzymalszy typ zarażonego. Staje się nim każdy po kilku latach przebywania w wilgotnym środowisku. Nie potrafi ugryźć, ponieważ grzyb uniemożliwia mu zamknięcie ust. Jednakże chmura kwasu, którą z siebie wyrzuca, jest zabójcza dla jego przeciwnika.

Purchlaki

Źródło: Sony Interactive Entertainment

W pewnym sensie jest to finalne stadium zainfekowania. Zarażeni w tej formie są znacznie bardziej wytrzymali. Ich ciała zdążyły na tyle obrosnąć grzybem, że ten stał się dla nich swego rodzaju zbroją. Wadą purchlaków jest ich powolność i zaniżone zdolności echolokacyjne. Co ciekawe, stwory te potrafią odrywać fragmenty grzyba, aby rzucać nimi w swoje ofiary. Takie fragmenty grzyba po trafieniu w cel eksplodują, wydzielając zarodniki.

Król szczurów

Źródło: Sony Interactive Entertainment

Jest to swego rodzaju hybryda wszystkich poprzednich stadiów choroby. Z racji, tego, że powstaje on z kilku zrośniętych zainfekowanych jest to największy i najbardziej przerażający stwór jakiego możemy spotkać w grze The Last of Us. Jak można się spodziewać, Król szczurów znacznie przewyższa siłą człowieka i w przeciwieństwie do pozostałych zainfekowanych (z wyjątkiem Biegaczy), nie jest ślepy. Co ciekawe, w razie potrzeby może on odczepić od siebie mniejszego zarażonego.

Powiązane:Kiedy 2. sezon The Last of Us będzie na Max? Jest orientacyjna data premiery

Na koniec przypomnijmy, że The Last of Us zadebiutuje na platformie HBO Max 16 stycznia.

HBO Max kupisz tutaj

Czytaj więcej:Najlepsze nowe seriale 2023 roku

Kamil "grim_reaper" Kleszyk

Kamil "grim_reaper" Kleszyk

Na łamach GRYOnline.pl ima się różnorodnych tematyk. Możecie się zatem spodziewać od niego zarówno newsa o symulatorze rolnictwa, jak i tekstu o wpływie procesu Johnnego Deppa na przyszłość Piratów z Karaibów. Introwertyk z powołania. Od dziecka czuł bliższy związek z humanizmem niż naukami ścisłymi. Gdy po latach nauki przyszedł czas stagnacji, wolał nazywać to „szukaniem życiowego celu”. W końcu postanowił zawalczyć o lepszą przyszłość, co zaprowadziło go do miejsca, w którym jest dzisiaj.