Nie tylko Joel i Ellie. 7 najlepszych przybranych ojców i córek z filmów oraz seriali

On najczęściej dużo starszy, sponiewierany przez życie, zgorzkniały i odcięty od ludzi. Ona młodsza, otwarta, niedoświadczona i pełna entuzjazmu. Jaka jest geneza motywu takiego sparowania? Powszechnie przyjmuje się, że spopularyzowany został w Japonii, w latach 70., za sprawą serii filmów Samotny wilk i szczenię, opartych na mandze o tym samym tytule. Opowiadają one o wojowniku, który zostaje płatnym zabójcą i razem ze swoim kilkuletnim synem rusza w podróż, aby pomścić śmierć żony.

Powiązane:Ród smoka - drzewo genealogiczne rodu Targaryenów

To nietypowe zestawienie będącego mordercą mężczyzny i małego dziecka podłapała następnie zachodnia popkultura i dziś zajmiemy się jedną z jego wariacji. W roli dziecka wystąpią nie synowie, Robin tudzież inny Grogu czy Pikachu, ale dziewczynka, która staje się dla protagonisty przybraną córką, rodziną. I vice versa.

Dlaczego motyw takiego sparowania działa na wyobraźnię i emocje widza? Gdyby chcieć opisać jego generalną skuteczność jednym słowem, brzmiałoby ono: kontrast. Wbudowany, wręcz archetypiczny kontrast pomiędzy dwiema postaciami przedstawionymi w danej historii. Już na poziomie ich zarysu i fizjonomii widać drastyczne różnice: wieku, płci, wzrostu i fizyczności. Wraz z dalszym nakreślaniem bohaterów zderzają się ich charaktery, co często naturalnie wynika właśnie z różnicy pokoleń. Odmienne cele i zainteresowania, poczucie humoru, temperament, światopogląd, kultura, wychowanie w różnych środowiskach, a czasami wręcz otwarty konflikt.

Takie kontrapunktowe zestawienie podświadomie intryguje, budzi zainteresowanie i generuje humor. Oto dwójka pozornie zupełnie niedopasowanych bohaterów, którzy wraz z progresem fabuły zaczynają się dopełniać i zawiązuje się między nimi przyjaźń. Teoretycznie opis ten pasuje do wszelkiego rodzaju przewrotnych historii miłosnych albo komedii kumpelskich. Tym, co odróżnia relację przybranego ojca i córki, jest zupełnie inny rodzaj intymności.

Nie są oni nigdy równorzędnymi partnerami i co ważniejsze, ich relacja nie ma też podtekstu romantycznego. Bohaterów nie łączą również bezpośrednie więzi rodzinne, a więc nie ma wbudowanych oczekiwań społecznych co do ich zachowania. Tworząca się relacja i uczucia, jakie pojawiają się między nimi – m.in. opiekuńczość, przywiązanie, a w końcu przyjaźń i miłość – obudowane są więc unikalnym kontekstem socjologicznym. Pod względem prowadzenia narracji stanowią także podręcznikowy przykład postaci dynamicznych. Rozwijają się i zmieniają, a transformacja dopełnia się w momencie, gdy – pomimo braku więzów krwi – stają się dla siebie prawdziwą rodziną i uświadamiają sobie pierwotną siłę relacji, jaka ich połączyła.

Twardziel, który na przekór rozsądkowi otwiera się przed dziewczynką, a ona dzięki niemu uczy się przetrwać, to więc niemal gwarancja emocjonalnego i satysfakcjonującego seansu.

Leon i Mathilda (Leon zawodowiec, 1994)

– Życie zawsze jest takie trudne czy tylko kiedy jesteś dzieckiem? – Zawsze jest trudne. (Leon zawodowiec, reż. Luc Besson, Buena Vista, 1994).

Leon zawodowiec Luca Bessona wyraźnie inspirował się wschodnim pierwowzorem. Po tym, jak rodzina Mathildy (fenomenalna debiutująca Natalie Portman) zostaje zabita w trakcie nalotu DEA, przygarnia ją sąsiad Leon (Jean Reno). Gdy dziewczynka odkrywa, że jest on płatnym zabójcą, przekonuje go, aby wyszkolił ją w swoim fachu. Mathilda chce dokonać zemsty na skorumpowanym agencie, który spowodował śmierć jej bliskich. Film został przychylnie przyjęty przez widzów i krytyków, potwierdzając jednocześnie wyjątkowość relacji między groźnym mężczyzną a nastolatką.

Ogar i Arya (Gra o tron, 2011–2019)

– Zostawisz mnie na śmierć, gdy znowu będę ranny? – Prawdopodobnie. (Gra o tron, twórcy: David Benioff i D.B. Weiss, HBO, 2011).

Wśród wielu zaskakujących par w Grze o tron przykładem interesującego nas motywu jest relacja Sandora Clegane, zwanego Ogarem, z młodziutką Aryą Stark, która (jak wyżej) przysięga zemstę na oprawcach swojej rodziny. Zmuszeni przez okoliczności do wspólnej ucieczki zaprzyjaźniają się, choć ich relacja jest nieoczywista i niełatwa, okraszona często wisielczym humorem. Sandor nie aspiruje być może do miana ojczyma, ale wyraźnie zależy mu na dziewczynce. Widzi w niej siebie: w jej zaciekłości, wyrachowaniu i poświęceniu. Próbuje wpoić jej naukę o bezwzględności życia i choć ostrzega przed zgubną drogą wendety, na końcu jest dumny z tego, kim się stała.

Eleven i Hopper (Stranger Things, 2016–…)

– Ale błagam, jeśli mogę, pomyśl o swoim biednym staruszku i otwieraj drzwi na osiem centymetrów. (Stranger Things, twórcy: Matt i Ross Duffer, NETFLIX, 2016).

Stranger Things ma kilka punktów zbieżnych z The Last of Us. Poznajemy szeryfa Jima Hoppera (David Harbour), który – tak jak Joel – stracił córkę (również Sarah) w tragicznych okolicznościach. Pod swoje skrzydła przygarnia dziewczynkę zwaną Eleven (Millie Bobby Brown), w skrócie El – prawie jak Ellie – także obdarzoną wyjątkowymi zdolnościami. Hopper, podobnie jak bohater gry Naughty Dog, jest wycofany i pozornie szorstki, ale to on pierwszy wychodzi z inicjatywą przygarnięcia nastolatki i szybciej odnajduje się w roli gniewnego, przybranego ojca. Jedenastka zaś, podobnie jak Ellie, okazuje się kluczowa dla przetrwania świata przedstawionego i tak samo jak w przypadku bohaterki The Last of Us ojcowska relacja stanowi dla niej substytut fundamentalnych, zdrowych więzi rodzinnych.

Logan i X-23 (Logan: Wolverine, 2017)

– Umierasz. Chcesz umrzeć. Charles mi powiedział. – Co jeszcze ci powiedział? – Żeby ci nie pozwolić. (Logan: Wolverine, reż. James Mangold, 20th Century Fox, 2017).

Również kino superbohaterskie sięgnęło po motyw ojca i córki, a za scenariusz do Logana James Mangold otrzymał nawet nominację do Oscara. Wolverine (niezawodny Hugh Jackman) na swojej drodze spotyka Laurę (drapieżna Dafne Keen), mutantkę obdarzoną takimi samymi zdolnościami. Podstarzały bohater niechętnie zgadza się odeskortować ją do Kanady, a w trakcie wspólnej ucieczki wychodzi na jaw łącząca ich przeszłość. Mimo utrudnionej komunikacji (dziewczynka prawie nie zna angielskiego) znajdują wspólny język w gniewie i traumie po utracie bliskich. Dla zmęczonego swoim losem Logana dziewczynka staje się szansą na nieoczekiwane dziedzictwo, ona zaś zyskuje sens dalszego życia. Ostatnie sceny filmu i ikoniczny X, prowizorycznie pojawiający się na ekranie, wzruszą nawet największych twardzieli.

Geralt i Ciri (Wiedźmin, 2019–…)

– […] ogłady ma tyle, co dziki knur, ale jest dla mnie jak ojciec. Przy nim nie czuję się taka samotna. (Wiedźmin, twórczyni: Lauren Schmidt Hissrich, NETFLIX, 2019).

Niewiele jest obiektywnie udanych aspektów netflixowego Wiedźmina, ale relacja Geralta (Henry Cavill, akurat on jest świetny) i Ciri (Freya Allan, obiecująca) przedstawiona została dość solidnie. Rykoszetem Prawa Niespodzianki dziewczyna kluczowa dla losów świata trafia pod opiekę płatnego zabójcy potworów. Początkowo zdystansowany i małomówny Geralt z czasem otwiera się wobec Ciri i staje się dla niej mentorem. Nie tylko uczy ją walczyć, ale też nie waha się bronić jej nawet przed ukochaną Yennefer. Nie ma wątpliwości, że w obliczu czyhających zewsząd niebezpieczeństw stają się dla siebie rodziną. Zaryzykować można stwierdzenie, że serial byłby znacznie lepszy, gdyby skupił się przede wszystkim na tej dwójce.

Obi-Wan i Leia (Obi-Wan Kenobi, 2022)

– Gdyby ktoś pytał, ja jestem farmerem z Tawl, a ty moją córką. – Raczej wnuczką. (Obi-Wan Kenobi, reż. Deborah Chow, Disney+, 2022).

Tak jak pozycja wyżej serial Obi-Wan Kenobi okazał się sporym rozczarowaniem, szczególnie biorąc pod uwagę popkulturową estymę, jaką darzony jest tytułowy bohater. Plusik stanowi relacja wycofanego Bena (Ewan McGregor) i młodej Lei (Vivien Lyra Blair), której ten rusza na ratunek. Oczywiście w świecie Star Wars to serial The Mandalorian lepiej przedstawił motyw wojownika i dziecka. O ile jednak Grogu pozostaje uroczym bobasem, tak Leia jest dojrzała ponad swój wiek. Nie waha się łamać konwenansów i wyrażać opinii. Nawet jeśli słychać, że młodziutka aktorka ewidentnie recytuje swoje kwestie, czuć jednocześnie, że pośród skrzącej się dowcipem słownej szermierki rodzi się między bohaterami głębokie uczucie. Na tyle silne, aby obudzić Moc w byłym mistrzu Jedi i wytłumaczyć, dlaczego po wielu latach to on był jedyną nadzieją dorosłej już księżniczki Lei.

Joel i Ellie (The Last of Us, 2023–…)

– Nie znasz świata. Robisz to dla rodziny. I tyle. – Jestem rodziną? – Nie. Ładunkiem. (The Last of Us, twórcy: Craig Mazin i Neil Druckmann, HBO, 2023).

Joel Miller (Pedro Pascal) interesownie zgadza się eskortować Ellie Williams (Bella Ramsey), nastolatkę, której odporność na wirusa może być kluczowa dla odbudowy cywilizacji. W trakcie podróży przez postapokaliptyczną Amerykę bohaterowie są zdani tylko na siebie i aby przetrwać, uczą się wzajemnie na sobie polegać. Z czasem zawiązuje się między nimi bliska, rodzinna więź. Niuanse tej historii obserwowaliśmy przez ostatnie tygodnie, a niektórzy znają kontrowersyjną całość z gier, więc na koniec trzy grosze tytułem podsumowania.

Jeden – oglądalność i opinie o The Last of Us potwierdzają nośność motywu strudzonego wojownika sparowanego z wyjątkową nastolatką. Dwa – taką relację najczęściej eksplorują seriale, bo naturalnie mają ku temu więcej czasu ekranowego. Trzy – David Harbour może i zainicjował trend „internetowego tatusia”, ale dziś to Pedro Pascal niekwestionowanie przejął ten tytuł. <br>„Just call him daddy!”

Czytaj więcej:Kiedy 2. sezon The Last of Us będzie na Max? Jest orientacyjna data premiery

Ten materiał nie jest artykułem sponsorowanym. Jego treść jest autorska i powstała bez wpływów z zewnątrz. Część odnośników w materiale to linki afiliacyjne. Klikając w nie, nie ponosisz żadnych dodatkowych kosztów, a jednocześnie wspierasz pracę naszej redakcji. Dziękujemy!