Nicolas Cage o filmie Dream Scenario: „Jeden z najlepszych scenariuszy, jakie przeczytałem w życiu”

Już na samym wstępie spodobał mi się tytuł filmu, który po prostu zestawia obok siebie moje dwa ulubione słowa! Dream Scenario – jak to pięknie brzmi i łączy się ze sobą! Następnie przeczytałem scenariusz tej szalonej komedii i muszę przyznać jedno. W ciągu mojej 42-letniej kariery była to jedna z lepszych rzeczy, na które w ogóle natrafiłem. Myślę, że bez problemu mógłbym umieścić ten scenariusz w rankingu „Top 5”! Po lekturze byłem pewien, że po prostu muszę wziąć udział w tym projekcie, nie było żadnej innej opcji. I było to zarazem wyzwanie. W końcu nie wyglądam jak Paul, nie brzmię jak on, mam zupełnie inną osobowość, nawet kompletnie inaczej się poruszam… A jednak, potrafiłem zrozumieć położenie mojego bohatera. Poza tym fasadowym wyglądem kryło się uczucie, z którym potrafiłem empatyzować.

Jeszcze kilka lat temu sam miałem podobne przeżycie – wiele czasu zajęło mi, aby zrozumieć, że stałem się częścią internetowych memów, które są integralną częścią dzisiejszej popkultury. Analogia widoczna jest tutaj gołym okiem: na swój sposób ludzie śnią także i o mnie. Jak by nie patrzeć, coś musi zachęcać ich, aby te memy w ogóle tworzyć! W pełni potrafię odnaleźć się w sytuacji przedstawionej na naszym filmowym ekranie. Czułem, że to film, w którym muszę wziąć udział. Co więcej, ostatnio coraz bardziej szukam siebie w scenariuszach, które podsyła mi agent. Chcę grać w takich filmach, w których potrafię przełożyć własne doświadczenia na postaci, które przyjdzie mi odgrywać. Aktualnie traktuję ten fach znacznie bardziej personalnie, bo zmusza mnie on do szukania emocji, które już znam. Do przeżywania sytuacji wraz z moimi bohaterami.

Jestem ogromnym fanem japońskich horrorów, bowiem tam twórcy bawią się tą konwencją na różne – i zazwyczaj straszne – sposoby. Sam uwielbiam tego typu motywy, tym bardziej więc Dream Scenario jawił mi się jako coś w rodzaju projektu marzeń. Do mojej pracy wkradło się podekscytowanie: wiedziałem, że będę pracował nad czymś fantastycznym. Wyobrażenie sobie takiego konceptu, jak pojawianie się w czyichś snach, okazało się dla mnie przeżyciem katartycznym. Potrzebowałem tego! Filmy są trochę jak sny – każdy tytuł ma w sobie trochę fikcji, która wydarzyć się może właśnie podczas snu lub na ekranie kinowym! Wierzę, że kino i sny dzielą to samo DNA, że potrafią oddziaływać na nas w dokładnie ten sam sposób. Sam przestałem już wierzyć w to, że sny mają swoje głębokie znaczenia, ale wciąż jestem fanem magii, którą one wywołują. Sny potrafią wpływać na nasze uczucia i emocje – to takie podarki od świadomości, które urozmaicają nas samych lub wpływają na nasze cechy i zachowania. Nawet rodzaje snów, w których Paul występuje, silnie oddziałują na jego – w teorii spokojną – osobowość. I, nie ukrywam, sam chciałbym zobaczyć, o czym śnią moi najbliżsi, czyli moja żona i dzieci. Ale mówię tu wyłącznie o osobach, które cenię i naprawdę kocham!

Gdy zapoznałem się z treścią scenariusza, zacząłem przygotowywać się do roli, i robiłem to bardzo instynktownie. Zacząłem wyobrażać sobie melodię, jaką Paul mógłby usłyszeć w swojej głowie, a potem dołączyłem do tego jeszcze dialog, czyli sposób, w jaki mógłby mówić. Później dodałem swoje własne emocje – i właśnie tak powstała finałowa wersja Paula. Bez emocjonalnego zaangażowania aktorowi trudno jest dotrzeć do widzów. Pojawiła się jeszcze kwestia głosu Paula. Nigdy nie uważałem, że mój głos jest aktorsko wyjątkowy, a moi ulubieni aktorzy – James Cagney, Humphrey Bogart – właśnie takowe mieli. Niemniej prędko zacząłem traktować swój głos jako siłę, bawić się nim i modulować. Jeśli jednak chodzi o Paula, to wiedziałem, że muszę całkowicie wymyślić dla niego nowy głos. Paul nie wygląda jak Nicolas Cage, a co za tym idzie, nie może też brzmieć jak on! Zacząłem eksperymentować z nieco subtelniejszym i nieco bardziej głębokim głosem. To są detale, które budują to zaufanie widzów.

Muszę jeszcze wspomnieć o jednym – mój ojciec wykładał literaturę, kochał swoich studentów i na każdym kroku starał się zachęcać swoich uczniów do kreatywnego myślenia i przekraczania własnych barier. Paul zajmuje się biologią, ale nie zmienia to faktu, że sam chciałem – jako Paul – traktować swoich studentów (w filmie) właśnie tak, jak niegdyś swoich traktował mój tata. Po raz kolejny powraca tu kwestia własnego bagażu emocjonalnego. To on pomógł mi wykreować mojego bohatera.

Jest w tym coś zdumiewającego, ale z drugiej strony nie do końca mnie to dziwi. Świat działa w ten sposób, że cała stara gwardia ma już o mnie wyrobione zdanie. Zazwyczaj jest to tak, że albo mnie kochają, albo nienawidzą! Na co jednak mam wpływ, to właśnie to, w jaki sposób odbiera mnie młodsze pokolenie. Dziś to właśnie z nimi pragnę budować relację aktor–twórca/twórczyni. Zdania starych reżyserów nie zmienię, ale często jest tak, że ci młodsi twórcy wychowywali się na filmach, w których grałem. Wciąż mnie pamiętają, piszą scenariusze i czasem jest tak, że ktoś pomyśli, iż to właśnie ja będę pasować do całej tej układanki.

Ale wymaga to też pokory. To są ambitni ludzie, którzy mają znacznie większą wiedzę niż ja. Kiedy ja stoję w miejscu, oni podążają z duchem czasu i znacznie lepiej rozumieją dzisiejszy filmowy świat. Wymaga to całkowitego oddania się czyjejś pracy. Mówię zazwyczaj: „Słuchaj, chcę z tobą pracować, poprowadź mnie tak, jak uważasz, zaufam tobie i twojej wizji. Powiedz mi, co mam robić, a dostaniesz to w stu procentach”. Tylko wtedy dynamika między młodszym a starszym pokoleniem ma szansę się ziścić.

Reżyser Dream Scenario, Kristoffer Borgli, to facet, z którym bardzo chciałem pracować. Widziałem jego filmy krótkometrażowe i zrozumiałem, że ja i on mamy bardzo podobną wrażliwość. Pewnie dlatego tak dobrze pracowało nam się nad tym filmem. Poczułem, ze Kristoffer ma kompletnie nowe i świeże spojrzenie na współczesne kino. Sam często chcę współpracować z A24, bo wierzę w kino niezależne, czyli takie, które oferuje coś zupełnie nowego, daje swobodę i nie podporządkowuje się wymuszonym przez dystrybutorów schematom. Do tego Borgli okazał się bardzo pewny siebie. Mało kto o tym wie, ale my, aktorzy, bardzo sobie to cenimy. Jeżeli widzisz, że twój reżyser / twoja reżyserka wierzy w swoją wizję i ma rozbudowany projekt, który chce konsekwentnie realizować, to automatycznie zwiększa to nasze zaangażowanie i poczucie komfortu na planie filmowym.