Jeden z najlepszych filmów sci-fi wszech czasów stał się koszmarem dla widowni. „Ludzie wybiegli z kina z krzykiem” po seansie

W ponad stuletniej historii kina zdarzały się przypadki, kiedy ruchome obrazy prezentowane na ekranie wydały się widzom na tyle realne, że wznieciły wśród publiczności panikę. Wystarczy wspomnieć o przerażeniu, które wywowało pierwsze publiczne wyświetlenie Wjazd pociągu na stację w La Ciotat braci Lumiere. Pokaz tego filmu odbył się jednak w 1896 roku, kiedy dla ludzi kino stanowiło coś absolutnie nieznanego. Dziś, kiedy to medium zupełnie nie jest już nowe, odbiorców coraz trudniej zaskoczyć, a doniesienia o tym, iż podczas oglądania filmu ktoś wybiega z kina, wydają się wręcz sensacyjne.

Powiązane:Najlepsze filmy na Disney Plus

To jednak do takiej sytuacji doszło względnie niedawno, bo w 1979 roku, kiedy na ekrany wchodził Obcy Ridleya Scotta. Jedno najsłynniejszych dzieł science fiction wywołało wśród pierwszej publiczności silną reakcję. Przerażeni widzowie wybiegali z kina, o czym opowiedział montażysta dzieła, Terry Rawlings, w dokumencie The Beast Within: The Making Of Alien (vide FandomWire).

Najwięcej emocji wywołał jeden szczególny fragment. Chodzi oczywiście o najbardziej zapadającą w pamięć scenę, w której Obcy wychodzi z klatki piersiowej bohatera granego przez Johna Hurta. Wygląda na to, że widownia w latach 70. nie była jeszcze przyzyczajona do rozprysku krwi na ekranie.

Już pierwsze pokazy pozwoliły twórcom podejrzewać, że o ich dziele będzie głośno. Nie wiedzieli jednak jeszcze, że Obcy na zawsze zapisze się w historii kina. Poniżej zamieszczamy film, dzięki któremu przypomnicie sobie słynną, wywołującą tyle emocji, scenę.

Czytaj więcej:Najlepsze filmy wszech czasów - to jest 20 filmów, które polecam każdemu

Pamela Jakiel

Pamela Jakiel

Redaktorka Filmomaniaka od kwietnia 2023, wspiera redaktora prowadzącego i szefową wszystkich newsmanów. Wcześniej pisała do naEkranie. Filmoznawczyni, absolwentka MISH Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jej praca magisterska dotyczyła nowej duchowości w kinie współczesnym. Jeśli po raz setny nie ogląda Dziewiątych wrót, to po raz pierwszy czyta książki Therese Bohman i Donny Tartt. Woli gnozę od grozy, dramaty od horrorów, Junga od Freuda. W muzeach tropi obrazy symbolistów, w snach rozwija wątki swych przyszłych powieści. Biega długie dystanse, jeszcze dłuższe pokonuje gravelem. Uwielbia jamniki.