Film przygodowy to tak zaniedbany gatunek, że aż wystarcza mi przyzwoity poziom

Zwiastuny zapowiadały widowisko z rozmachem. Efektowną przygodę spod znaku płaszcza i szpady, która pokaże siłę gatunku ostatnio tak zaniedbywanego przez fabrykę snów. Część z tych zapowiedzi Trzej muszkieterowie spełniają, ale za mało, by mówić o hicie z prawdziwego zdarzenia.

Dramy i spiski ze stępionym pazurem

Solą i wodą filmu są intrygi. Tu widmo wojny, tam konflikt religijny, a do tego niebezpieczeństwo wymierzone w króla Francji. Potajemne liściki, śledztwo w sprawie czyjejś śmierci czy oszustwa. Na francuskim dworze i poza nim dzieje się dużo i szybko, zaś poszczególne składniki historii mają zadatki na sprezentowanie widzom pochłaniającej przygody. Spektakularnej wywrotki nie ma, ale wątkom brakuje lekkości – prezentowane są dosyć topornie. Nie układają się w przyjemny ciąg przyczynowo-skutkowy, bo cechują się pewną epizodycznością, która pasowałaby do formatu serialowego, umożliwiającego przystanek pozwalający na dobre zapoznanie się z postaciami.

W grę nie wchodziło nic innego jak podział opowieści na dwie odsłony (druga ma ukazać się pod koniec 2023 roku). Już teraz prześlizgujemy się po dramach i spiskach z gracją nie muszkietera, lecz solidnie opancerzonego rycerza, który preferuje otwarty atak i zbieranie ciosów na swoją ciężką zbroję. Trudno nie patrzeć na postacie jak na łatwo obrażających się nastolatków – lecz rzadko kiedy towarzyszy temu uśmiech wynikający z przemyconego żarciku czy lekkości w kreśleniu oryginalnie całkiem poplątanej historii.

Chodzi nie tylko o to, że brakuje swobody w opowiadaniu, lecz także o fakt, że całość, mimo niewielkich zakrętasów, sprawia wrażenie zanadto linearnej. Akcja jest bardziej skondensowana, co nie pozwala bliżej poznać postaci, które są jedynie trybikami w fabularnej machinie. Jednocześnie dokonano kilku zmian – na ekranie próżno szukać osób służących muszkieterom, a w wydarzeniach bierze udział brat jednego z bohaterów, wkraczający do świata filmu w tak tani sposób, jakby miał zachęcić nas do kliknięcia kolejnego odcinka serialu. Ponadto Konstancja, wybranka D'Artgnana, nie jest tutaj mężatką.

Jeden za wszystkich, wszyscy za... Aj, coś nie wyszło

Najbardziej boleję nad niedostateczną prezentacją wiodących postaci. Widz powinien bardziej obyć się z muszkieterami, ponieważ to zawsze najlepsza droga do tego, by przejąć się ich losami. Niestety nikt w nowej ekranizacji klasyki za bardzo się nie wyróżnia, może poza Evą Green odgrywającą rolę tutejszej femme fatale. Poza tym nie przepadam za pomysłem na postarzenie Atosa, w którego wciela się 56-letni Vincent Cassel – o obsadzeniu go w tej roli zadecydowało chyba nazwisko aktora.

Trzej muszkieterowie błyszczą w dynamicznych momentach. Naturalne plenery stanowią ucztę dla oka, więc każda jazda konno w szerszym ujęciu sprawia, że najchętniej sam wskoczyłbym na wierzchowca i pognał z pilną misją królewskiej wagi. Sceny akcji z kolei powodują chęć złapania za szpadę – walki są efektowne, ale nie w przesadzony, trójwymiarowy sposób, jak w przypadku ekranizacji z 2011 roku. Ujęcia starć ładnie przechodzą z jednego walczącego do drugiego, trochę przypominając mi styl kręcenia braci Russo. Można byłoby tylko popracować nad czytelnością tych fragmentów, bo rzeczywiście niektóre rzeczy umykają oku.

Widać pewien przepych, chociaż chwilami przykryty zbyt ciemnymi barwami. Dumas przewraca się w grobie, że jego świat został zaprezentowany tak szaro, buro i ponuro. Podejrzewam, że miało to podkreślić, iż stworzono film stricte dla dorosłych, ale to rozwiązanie wymaga lepszej integracji z treścią.

To za co chwalić Trzech muszkieterów?

Nie wyszedłem z kina w złym nastroju. Przeciwnie, film skutecznie mnie pobudził i dzięki niemu poczułem zew przygody, mimo że ta cierpi na całkiem liczne niedostatki. Przykładowo – motyw podróży poza ślicznymi ujęciami konnej jazdy wypada niczym teleportacje z miejsca na miejsce. Wolałbym sprzedania go w formie bliższej wyprawie Drużyny Pierścienia.

Tylko że kino przygodowe przeżywa zapaść. Jeżeli już coś wychodzi, to z familijnym sznytem, jak nowe Jumanji. Ja natomiast chętniej przyjąłbym gatunkową produkcję przeznaczoną dla dorosłych, taką jak Zaginione miasto Z (gorąco polecam! Wyprawa do amazońskiej dżungli to fantastyczne przeżycie). Trzej muszkieterowie przynajmniej w pewnym stopniu odpowiadają na moje oczekiwania, a że przy okazji oryginał to jedna z moich ulubionych lektur... Cóż, bawiłem się przyzwoicie i niestety musi mi to wystarczyć.

NASZA OCENA: 6/10