Czy w Diunie 2 jest scena po napisach?

Premiera filmu Diuna: część druga to wielkie wydarzenie. Dziś gorąco oczekiwane widowisko Denisa Villeneuve’a oficjalnie debiutuje w kinach. Wielu widzów planuje obejrzeć epicki film zbierający świetne recenzje właśnie w weekend otwarcia. Dzieło trwa 2 godziny i 46 minut, więc kinomani zapewne zastanawiają się, czy warto czekać do samego końca, by zobaczyć scenę po napisach. Czy kanadyjski reżyser zdecydował się umieścić ją w swej najnowszej produkcji?

Czy w Diunie 2 jest scena po napisach?

Nie. W Diunie 2 nie ma sceny po napisach. Ta informacja może zdziwić fanów filmów superbohaterskich. Blockbustery przyzwyczaiły odbiorców do tego, że warto posiedzieć w kinie nieco dłużej, by zobaczyć co najmniej jeden dodatkowy fragment filmowy.

Powiązane:Najlepiej zapowiadające się filmy 2024 roku

Diuna 2 jest jednak wyjątkiem na tle kinowych hitów. Podobnie jak w pierwszej części, i w drugiej Denis Villeneuve nie zdecydował się umieścić dodatkowej sceny. Dlaczego? Brak filmowych fragmentów po napisach może mieć związek z tym, że choć mówi się, iż trzecia część Diuny – Mesjasz – powstanie, to Warner Bros. wciąż jeszcze oficjalnie nie dał projektowi zielonego światła. Jest jeszcze jedna opcja tłumacząca decyzję twórcy. Być może reżyser chciał, aby finał lepiej wybrzmiał i by to koniec filmu został w naszej pamięci.

Jedno jest pewne – choć nie ma sceny to napisach, to te składające się na sam film z pewnością dostarczą widzom wielu wrażeń i silnych emocji. Krytycy nazywają przecież dzieło oszałamiającym i genialnym, najlepszym filmem Denisa Villeneuve, a obsadę oceniają jako jedną z najlepiej dobranych w historii. Jeśli chcecie wiedzieć, czego się spodziewać po tej produkcji, przeczytajcie naszą recenzję.

Czytaj więcej:Diuna 2 - recenzja. To przerażające widowisko, po którym zwątpiłem w ludzkość

Pamela Jakiel

Pamela Jakiel

Redaktorka działu filmowego Gry-Online od kwietnia 2023 roku. Absolwentka filmoznawstwa i MISH Uniwersytetu Jagiellońskiego. Miłośniczka dzieł Romana Polańskiego, Terrence’a Malicka i Alfreda Hitchcocka. Woli gnozę od grozy, dramaty od komedii, Junga od Freuda. Tęskni za elegancją kina klasycznego i wciąż wraca do Bulwaru Zachodzącego Słońca. W muzeach tropi obrazy symbolistów, a świat przemierza gravelem. Uwielbia jamniki.